Η αυτοκρατορία της πολιτικής αντεπιτίθεται;

Την εποχή που οι μεγάλοι ηγέτες κατά γενική ομολογία αποτελούν παρελθόν και ο κόσμος έχει απομακρυνθεί από τα κοινά, μπορεί η εκλογή του Μητσοτάκη να αποτελέσει εφαλτήριο για μία διαφορετική πολιτική ζωή στη χώρα;

Η εκλογική διαδικασία στη Νέα Δημοκρατία ολοκληρώθηκε μετά από τα γνωστά σε όλους μας ευτράπελα, αρκετές πισώπλατες μαχαιριές και δύο γύρους που φαίνεται πως άλλαξαν αρκετά το εσωτερικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και ακόμα κι αν κάποιος διαφωνεί με το πρόσωπο του νικητή ή τον αφήνει παντελώς αδιάφορο, θα πρέπει όλοι να παραδεχθούμε ότι χθες υπήρξε μία νίκη του πολιτικού λόγου, ασχέτως αν σε αντιπροσωπεύει ή όχι. Παράλληλα, είχαμε και μία νίκη του σύγχρονου πολιτισμού, ενάντια στην παλαιοκομματική «μάγκικη» εικόνα που προέβαλε με τον «καλύτερο» δυνατό τρόπο ο αντίπαλός του, Βαγγέλης Μεϊμαράκης, αλλά αυτό είναι αντικείμενο ενός άλλου πονήματος που μπορεί και να μην γραφτεί ποτέ. Το σημαντικό και αυτό που δείχνει να υπάρχει ένας φως στο τούνελ, είναι πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης βγήκε νικητής, προβάλλοντας απλώς και μόνο τις απόψεις του. 
 

Απόψεις που έχουν να κάνουν καθαρά με λιτότητα, με απολύσεις στο δημόσιο και με χίλια άλλα δυο δεινά, τις οποίες τις υποστήριξε με θέρμη και δεν κρύφτηκε πίσω από τηλεοπτικά τρικ και επικοινωνιακά τεχνάσματα όπως οι άλλοι τρεις αντίπαλοί του, που μόνο πολιτικά δεν θέλησαν να παίξουν το παιχνίδι. Θα μου πει κανείς, δεν το είχε ανάγκη, δεδομένου ότι προέρχεται από το πιο μεγάλο τζάκι, σε σχέση με όλους τους  άλλους. Αυτό είναι αλήθεια, μα ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις οι επικοινωνιολόγοι θα μπορούσαν να κάνουν «θαύματα», αν είχε επιλέξει ο ίδιος να τους αφήσει να επέμβουν. Δεν το έκανε όμως, προτιμώντας τον ξεκάθαρο πολιτικό λόγο, ο οποίος και φαίνεται ότι ήταν αυτός που του έδωσε την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας. Αυτός και ίσως η πρόθεση Μεϊμαράκη να συντονιστεί με την κυβέρνηση Τσίπρα και να συνεχίσει μία πολιτική χωρίς διαχωριστικές γραμμές, ξεκάθαρες απόψεις και ιδεολογίες. 

Και αν η Νέα Δημοκρατία γίνει «σκληρό Νεοφιλελεύθερο κόμμα που θα αντιτίθεται στα συμφέροντα της κοινωνίας» όπως θέλουν πολλοί να λένε από χθες, εγώ θα πω πως αυτό ποσώς με ενδιαφέρει, επειδή υπερισχύει το γεγονός ότι θα υπάρχει κάτι διαφορετικό να επιλέξει ο ψηφοφόρος τη στιγμή που θα φτάσει στην κάλπη. Και ίσως να ήταν και αυτό το χαρακτηριστικό που οδήγησε την εκλογική βάση του κόμματος να ψηφίσει τον Μητσοτάκη, η διαφορετική δηλαδή άποψη που κατέθετε σε σχέση με τον Αλέξη Τσίπρα, που βρίσκεται στην εξουσία. Λειτούργησαν, όπως αρέσκονται να λένε τα ΜΜΕ, τα «δεξιά χαρακτηριστικά» και αυτό είναι μόνο θετικό, δεδομένου ότι σε κάθε δράση υπάρχει και αντίδραση. Έτσι θα πρέπει να αναμένουμε την αφύπνιση των αντιστοίχων αριστερών, για να προκύψει επιτέλους αληθινή πολιτική, που τόσο έχει λείψει τελευταία από τη χώρα μας. Να υπάρξει η ζύμωση που θα φέρει κάτι καλύτερο για το σύνολο του κόσμου, που φαίνεται να επιστρέφει στην πολιτική μετά από μακροχρόνια αποχή.

Υ.Γ.: Οι φωνές για την συγκυβέρνηση μετά την εκλογή Μητσοτάκη φαίνεται πως είναι καιρός να σιωπήσουν και να αρχίσουν να υψώνονται αυτές που θα πιέσουν την κυβέρνηση να στρέψει το ενδιαφέρον της σε αυτά που πρέσβευε όταν πήρε την εξουσία. Αν δεν το κάνει, δύσκολα θα μακροημερεύσει, δεδομένου ότι το σκληρό μνημονιακό μπλοκ βρήκε έναν εκφραστή που δεν ντρέπεται να το υποστηρίξει ανοιχτά και δεν ψάχνει δικαιολογίες για να κάνει πράξη της απαιτήσεις των πιστωτών. 

Υ.Γ.2: Είναι τυχαίο που ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραλαμβάνει τις τύχες του κόμματος, τη μέρα που ο ιδρυτής του μιλούσε πριν από 17 χρόνια για μία χώρα που μετετράπη σε απέραντο φρενοκομείο;

Υ.Γ.3: Και για τους φίλους των συνομωσιών, έχουμε και λέμε. 11/1 σήμερα, 111 οι μέρες του χρονοδιαγράμματος Μητσοτάκη για την επιστροφή του κόμματος στην πρώτη θέση των δημοσκοπήσεων (τέλος Απριλίου). Πολλοί άσσοι μαζεμένοι. Τυχαίο; Δεν νομίζω…